Zilverblauw
family, photography, interior design, everyday life, conceptual thinking and everything else
Ik krijg een buik!(je) In plaats van zijaanzicht-foto’s, heb ik besloten foto’s van de bovenkant te gaan maken. Zal proberen elke twee weken een update te geven.
My belly’s growing! 14 weeks ahead now. I’m gonna try to give an update every two weeks.
Ik ben over mijn grens gegaan en ben nu ziek. Logisch; 32 uur werken en twee avonden tot in de nacht optreden (en nee, van Casper mocht ik de derde avond spelen écht niet aannemen, anders had ik dat nog gedaan ook) is geen goede combinatie met een zwangerschap in het eerste trimester. Oja, en sporten wil ik ook nog. En een moeder zijn voor mijn zoon. Ik kan niet luisteren naar de grenzen die mijn lichaam aangeeft. De ambitieuze schijtbak neemt het over. En tja, dan word ik dus ziek. En zit ik hier neurotisch thuis op de bank de mail van mijn werk te checken of ik toevallig niks belangrijks mis. Hoe erg kun je zijn?
I’m sick. My body’s taking over because my mind can’t make the decision to slow down. My ambition is killing me. So now I’m sitting on the couch, checking my online workrelated email-account and hoping I won’t miss anything at work. So sad.
Dit zijn de kleertjes die ik deze week besteld heb voor de baby. Ik beloof plechtig dat ik heus ook nog boogberichten ga schrijven die niet over baby’s gaan. Dit weekend nog. Echt.
These are the clothes I’ve ordered for our new baby-in-the-belly. I’ll write about non-baby-related stuff again soon, I promise.
Ik heb zeer slechte ogen, min elf en min dertien met allerlei cilindertoestanden. Ik durfde nooit met mijn bril over straat, totdat ik deze zomer een hippe rayban kocht. Dit montuur is zó heftig, dat alleen mensen die echt opletten zien dat er glazen inzitten maatje jampot. Die nieuwe bril komt nu goed uit. De (zwangerschaps-)vermoeidheid hakt erin. Al wist ik ervan, toch valt het weer een beetje rauw op mijn dak. Na een werkdag in coma op de bank tot kwart over negen, dat soort dingen. Dinsdag was het zó erg dat ik ‘s ochtends mijn lenzen niet in kon omdat ik zo moe was en heb ik voor het eerst in mijn leven mijn bril vrijwillig opgehad naar mijn werk. Toch ook een beetje een overwinning.
I’ve got a major eye deviation. Before I bought my Rayban glasses, I never went out without wearing my contact lenses. I was sure glasses looked stupid on me. Now, I’m very happy with the Rayban, since I’m so tired (pregnancy related) that my eyes don’t accept the contact lenses. And so I overcame my teenage-issues and went to work wearing glasses for the first time in my life.
Ohhhh, nu het eenmaal algemeen bekend is dat we een kindje krijgen, ben ik los. Heb alleen de afgelopen week al voor een klein fortuin aan iniemini babykleertjes gekocht. Op internet vond ik een webshop die veel kleding van Bobo Choses in de uitverkoop heeft en die kleertjes vind ik geweldig. Meteen voor Wolf een vest besteld. Bovenstaande pakjes van Katvig vind ik ook prachtig, we hebben ze nu in paars en bruin, beide in die zo schattige maat 50/56.
Het krijgen van een tweede kindje is voor ons niet vanzelfsprekend. Wolf was een moeilijke baby. Totdat hij tweeënhalf was, heeft hij meerdere uren per nacht gehuild. We sliepen nauwelijks, waren gesloopt. Het was een vorm van overleven. Pas sinds een half jaar slaapt Wolf door. Er is nooit een medische verklaring gevonden voor zijn slaapproblematiek, al hebben we het volledige reguliere medische circuit én zo ongeveer het halve alternatieve circuit gehad. Niets hielp. Uit wanhoop gaven we bijna alle babyspullen weg, zo zeker waren we ervan dat we dit noooooit meer wilden meemaken. We durfden het simpelweg niet nog eens aan. Maar de tijd heelt alle wonden en in ons hoofd kwam langzaamaan toch ruimte voor nog een kindje, hoewel het een proces was. En nu het eenmaal zover is, zijn we zó blij! Nu nog hopen dat dit kindje wél van slapen houdt….
About buying cloths for our new baby; I love Bobo Choses and Katvig. We had a lot of doubts about having another baby, because Wolf had major sleeping problems during the first three years of his life. We simply were too scared and gave all our babystuff away. But, time made everything all right and now we are so happy! We hope the new baby loves sleeping!
