Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet moeilijk vind, het combineren van het werken aan ons bedrijf en het ouderschap. Er zijn tijden waarin ik denk dat ik iedereen teleurstel: mijn lezers en volgers, omdat ik vaker wil posten maar dat niet altijd lukt, mijn opdrachtgevers omdat ik graag sneller en effectiever zou willen werken en vooral mijn kinderen, omdat we niet altijd (direct) tijd voor ze hebben.
I would lie if I told you that running our business is a great combination with being a parent. Most of the time it feels like a juggling act. Luckily Mus is my number one fan, no matter how many trips I take or days I spend away from home. He’s always happy to see me.
Ik herinner me Wolf nog heel goed toen hij de leeftijd van Mus had: het is de luidruchtigste leeftijd die jongetjes kunnen hebben. Ook Mus maakt momenteel het liefst de hele dag herrie. Schreeuwen, stampen, keihard neuriën tijdens het spelen, het houdt niet op. Ook niet als we er iets van zeggen en zelfs niet als hij graag stil wíl zijn. Ik denk dat jongetjes van vijf gewoon geen ‘mute’ hebben. Onze jongetjes van vijf in elk geval niet. Dat geeft niets. Thuis moet je jezelf kunnen zijn. Jullie begrijpen echter dat van werken in de woonkamer veel minder terecht komt dan ik zou willen.
Gelukkig blijft Mus mijn nummer 1 fan, al moet ik mijn eerste plek delen met Pjoes. Het maakt niet uit of ik een paar dagen in Kopenhagen ben, hele dagen weg ben vanwege workshops of trainingen, Mus is altijd blij me te zien. Ik hoop dat de manier waarop Casper en ik ons leven vormgeven onze kinderen leert dat je veel kunt bereiken door hard te werken, dat een vrouw daarin net zo’n grote rol heeft als een man en dat het goed is om je hart te volgen, al weet je natuurlijk nooit wat er blijft hangen van alles wat je probeert mee te geven tijdens de opvoeding. Vooralsnog moet ik het doen met mijn gedeelde nummer 1 positie en Mus’ knuffels. En eigenlijk is dat genoeg.
