Iphone-leed

In de nacht van eerste kerstdag viel mijn Iphone (de witte) uit mijn tas in de sneeuw voor ons huis. Na een uur of twee wilde ik naar bed gaan en miste ik ‘m, dus liep ik naar de auto om te kijken of ‘ie daar lag. Ik vond hem midden op straat, z’n witte onderkant naar boven, het Apple-logo’tje blinkend in het licht van de maan. (poëtisch haast…) Lang verhaal kort maken: stuk. Niet meer te maken. Einde verhaal Iphone. Probleem is, ik ben lichtelijk vergroeid met dat ding, hoe erg ik dat ook vind. Kon ik ineens terug naar een oude Nokia, zonder internet, boehoe. Ik moest en zou een nieuwe, maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De Iphone 4 (want dat moest het natuurlijk worden dan) was op in Nederland, nergens meer te krijgen. Ik frustreerde me bijna twee weken. Durfde de Nokia amper op te nemen als hij ging, want was ook al m’n telefoonnummers kwijt en ik lijd aan een lichte bel-angst en wist niet wie ik aan de telefoon zou krijgen. Vandaag kwam de verlossing. Een mooie nieuwe telefoon, mét bijpassend Freitag-hoesje. Zouden er hulpgroepen zijn voor verslaafden zoals ik?

(oh mijn god wat een snobistische post. Ik ga me nu schamen in een hoekje…)

My Iphone fell in the snow; broken, unfixable. For almost two weeks I had to do without it, a real challenge for an addict like me. Today, my new Iphone arrived. What a relief… (oh my god, I sound like a real addict, monstrous)