Uitstellen, wikken, wegen, wéér een keer de meubelreiniging laten aanrukken, uiteindelijk kunnen we er niet meer onderuit; een nieuwe bank. Ik ben ontzettend gehecht aan mijn Bretz-set. Toen Casper net-wel-net-niet mijn nieuwe liefde was, zijn we de set samen op gaan halen ergens aan de de andere kant van het land. Ze waren van een goochelaar geweest. Onze liefde ontwikkelde zich op de oranje Bretz-bank. De bank verhuisde mee naar ons huidige huis. De bank en stoelen zijn overal bij geweest. Ze kregen een hoop commentaar; te heftig van vorm en/of kleur, te diep, oncomfortabel enzovoorts, maar ik heb ze altijd prachtig gevonden. Alsof ze een reflectie zijn van wie ik ben. Een kleine trip down memory lane:
Dit was in mijn huis op de Tuinweg toen ik nog alleen woonde. De bank zag er hier nog prima uit.
Zwanger van Wolf, op de Tuinweg.
Een van de twee stoelen moest op de Tuinweg in de schuur staan, want ik had slechts plek voor één stoel en de bank.
Tobias, de liefste oranje kat van Nederland, op de mooiste oranje bank van Nederland. Typisch een gevalletje ‘kat kleurt perfect bij de bank’.
Hier waren we net verhuisd en in afwachting van Wolf’s geboorte. De Bretz-set was de pracht van ons huis.
Ach, afscheid nemen is nooit makkelijk en het kost tijd. Het klinkt achterlijk, maar het doet me meer dan ik wil. Die stomme bank. De volgende keer maak ik een logje over de nieuwe bank, van Kartell. Want dat was eigenlijk de bedoeling.
